Izrael Boży ” Pod koniec dni „

Izrael (Jakub), człowiek ten w ostatnich latach swego życia zaczął widzieć, jak naród izraelski zaczyna się rozwijać, gdy rodziny jego synów zaczęły wzrastać i rozmnażać się. Bóg obiecał mu w Beer-Szebie, że jego rodzina stanie się wielkim narodem w Egipcie , dając swą ostatnią wolę i świadectwo swoim synom, jak będzie wyglądać ich przyszłość, jak ich charakter będzie kształtował przyszłe narody. 

” I przywołał Jakób synów swoich, mówiąc: Zgromadźcie się, abym wam powiedział, co was spotka pod koniec dni. Zbierzcie się, a słuchajcie synowie Jakóbowi;I słuchaj Izraela, ojca twego. . „

(Ks.Rodzaju 49:1-2)

Jakieś 3700 lat temu patriarcha Jakub, znany również pod imieniem Izrael, wygłosił na łożu śmierci pewne proroctwo. Zwracając się do swych synów, którzy przewodzili 12 rodom izraelskim, rzekł: „Zbierzcie się, abym wam powiedział, co się wam zdarzy pod koniec dni”

Nie tylko pobłogosławił swoich synów indywidualnie, ale przez nich pobłogosławił swoich przyszłych potomków, dwanaście pokoleń Izraela (48:28). Pobłogosławił ich w Egipcie, ale mając na uwadze Kanaan, ziemię obiecaną. Byłoby czterysta lat (Rdz 15:13), zanim jego potomkowie opuścili Egipt i udali się do Kanaanu, ale sam Jakub, po jego śmierci, stanąłby przed nimi jako depozyt, gwarantując to, co miało nadejść (I Mojżeszowa 46: 3- 4), pochowany przez wiarę i nadzieję w Bogu, w grobie patriarchalnej rodziny (48: 29-32; 50: 12-13).

Pomimo części proroctw wykraczających poza nasz czas, wiele z nich zostało dokładnie spełnionych w późniejszej historii Izraela, prowadząc do czasów Chrystusa. A niektóre słowa, które wypowie, będą dotyczyły nadchodzącego Mesjasza. Są one tak dokładne i tak precyzyjne, że nie pozostawiają wątpliwości że wskazują na Jezusa i do nikogo innego.

Jakub wypowiedział prorocze słowa specjalnie dla każdego z jego synów, dotyczące ich przyszłości lub przyszłości ich potomków. Pomocne byłoby w tym miejscu pamiętać, że te przepowiednie się spełniły, a zatem oczywiste jest , że nie były to tylko rozważania człowieka, który znał swoich synów. Nie ma wątpliwości, że Jakub po latach obserwacji znał charaktery swoich synów i dlatego miałby dobry wgląd w ich potencjalne wyczyny w przyszłości. Ale pamiętajcie, że te proroctwa nie miałyby miejsca przez stulecia i nie było możliwości, by znał cechy ich potomków. Ponadto niektóre z tych prognoz były związane z geograficznym osiedleniem się tych przyszłych plemion. Uświadamia nam to ,że Jakub mówiąc do swoich synów był bod natchnieniem Ducha Bożego

Otoczony synami Jakub rozpoczął prorocze błogosławieństwo w kolejności narodzin .Wzywa swoich synów, aby im błogosławić. (1,2) Ruben, Symeon, Lewi. (3-7) Juda. (8-12) Zebulun, Issachar, Dan. (13-18) Gad, Aszer, Naftali. (19-21) Józef i Benjamin. (22-27)

Do swojego czwartego syna, Judy, wypowiada w całej Biblii jedno z najbardziej szczegółowych i jednoznacznych proroctw o Jezusie.

„Juda, wasi bracia będą was chwalić; twoja ręka będzie na karku twoich nieprzyjaciół;Synowie twojego ojca pochylą się przed tobą. Juda jest lwiątkiem; od ofiary, mój synu, wstałeś. Leży, kładzie się jak lew, a jako lew, kto ośmiela go podburzyć? Berło nie odstąpi od Judy, ani laska władcy (stróża prawa) między jego stopami, dopóki nie przyjdzie Szilo, a do Niego będzie posłuszeństwo (lub zgromadzenie się, aby być posłusznym) ludów. „Przywiązuje źrebię do winorośli, a źrebię osła do krzewu wybornego; Myje szaty swoje w winie, a szaty we krwi winogron. Czerwone oczy są matowe od wina, a zęby białe od mleka.„

Juda, ty jesteś tym, którego twoi bracia będą chwalić : Juda nie był całkowicie wzorowym przykładem. Zasugerował motyw zysku w pozbyciu się Józefa i sprzedając go w niewolę ( Rdz 37:26 ). Nie postępował wiernie ze swoją synową Tamar (I Mojżeszowa 38:26 ) i uprawiał nierząd z nią jako prostytutką ( Rdz 38:18 ). Ale okazał dobry charakter, gdy wstawiał się i ofiarował siebie jako zastaw za Benjamina (Księga Rodzaju 44: 18-34 ). Ogólnie rzecz biorąc, to błogosławieństwo jest przykładem bogactwa łaski Bożej dla niezasłużonych.

Juda, wasi bracia będą was chwalić; twoja ręka będzie na karku twoich nieprzyjaciół;Synowie twojego ojca pochylą się przed tobą.

Kiedy Juda urodził się Lei, powiedziała: „Tym razem będę chwalić Pana”, a imię Juda brzmi jak hebrajskie słowo na chwałę (Rodzaju 29:35). Juda odziedziczy miejsce starszego brata i że wszyscy bracia będą mu się przypatrywać i będą mu się kłaniać. Wiele komentarzy mówi także o tym, że Juda odziedziczy rolę przywódcy dzieci Izraela, co miało miejsce od czasów króla Dawida.

Król Dawid i wszyscy kolejni królowie pochodzili z Judy; Nachszon, głowa wszystkich proroków, był potomkiem Judy; Onyniel, pierwszy sędzia Izraela, przybył z Judy; świątynie będą budowane przez potomków Judy – Salomon i Zerubababel (a ostatecznie Mesjasz, Syn Dawida, zastąpi świątynię, zgodnie z Objawieniem 21:22 ).

Juda jest lwiątkiem; od ofiary, mój synu, wstałeś. Leży, kładzie się jak lew, a jako lew, kto ośmiela go podburzyć?

Jakub mówiąc do swojego syna posługuje się obrazem siły i męstwa – lwa, lwicy i lwiątka – Jakub zaznacza fakt, że Juda będzie wielkim plemieniem wojowników. Nawet gdy lew jest nasycony i odpoczywa, nikt nie ośmiela się mu przeszkadzać. Sugeruje to, że Juda będzie silnym narodem. Ale rzeczywistość jest nieco inna. Osaczony przez Filistynów na zachodzie, Amalekitów na południu i Edomitów na wschodzie, Juda nigdy nie jest w stanie długo odpoczywać

Obraz Judy jako lwa w wersecie 9 jest również bardzo ważny w proroctwach biblijnych.W rzeczywistości Mesjasz jest nazywany „Lwem Judy” w Objawieniu 5: 5:

… A jeden ze starszych powiedział do mnie: „Przestań płakać; oto Lew z plemienia Judy, Korzenia Dawida, zwyciężył, aby otworzyć księgę i jej siedem pieczęci ”.

Berło nie odstąpi od Judy, ani laska władcy między jego stopami, dopóki nie przyjdzie Szilo, a do Niego będzie posłuszeństwo ludów.

Aby lepiej zrozumieć ten ważny dar, należy go dokładnie przeanalizować, fraza po frazie, aby nie przegapić żadnego z jego znaczenia .

Berło jest symbolem władzy królewskiej, władzy i panowania nad narodem. Symbolizuje jego zdolność do rządzenia i karania. Pierwotnie była to długa laska, a potem stała się krótką pałką. Chodzi o to, że nikt nie będzie w stanie usunąć suwerenności Judy ani panowania. Z tego proroctwa wynika, że ​​Juda, który był jedynie czwartym synem Jakuba, miał być przodkiem dominującego i rządzącego plemienia w Izraelu. Nie nastąpiło to szybko.Juda utożsamił się z tronem Izraela, gdy Dawid został królem.

Dopóki nie przyjdzie Szilo : Proroctwo przywódcze zajęło około 640 lat, aby częściowo wypełnić się wraz z panowaniem Dawida. Przepowiednia zajęła około 1600 lat, aby całkowicie wypełnić w Jezusie. Jezus jest określany jako Szilo , co oznacza imię,  „ten, którego to jest; ten, do którego to należy” , i tytuł starożytnie rozumiany jako mówiący o Mesjaszu. Najwcześniejsza interpretacja tego fragmentu była mesjanistyczna. Starożytny żydowski Targum z Onkelos czyta: „Dopóki nie przyjdzie Mesjasz, którego jest królestwo”. Istnieją „bardzo silnie mesjanistyczne implikacje” od czasów Septuaginty.

Od Dawida aż do Heroda książę Judy był głową Izraela (nawet Daniel w niewoli). Obietnica była taka, że ​​Izrael zachowa to berło, dopóki nie przyjdzie Szilo

W osobie króla Dawida Juda urósł i stał się lwem zwycięskim. Otrzymał obietnicę, że „lew plemienia Judy” spełni największe aspiracje proroctwa. ( 2 Samuela 5: 10-12) ; Objawienie 5: 5 ). Ludzie dokonali złego wyboru, kiedy wybrali Saula z plemienia Beniamina. Bożą wolą było, aby czekali, aż Dawid z plemienia Judy zostanie koronowany na króla. Izraelskim plemieniem rodziny królewskiej była Juda ( Hebrajczyków 7:14 ; Łukasza 3:33 ; 1 Kronik 28: 4 ).

Ważny nacisk kładziony jest na panowanie plemienia Judy, które zostanie rozszerzone na wieczność dzięki panowaniu Mesjasza. W 2 Samuela 7:13 Jahwe wyjaśnia Dawidowi, że ustanowi jednego z potomków Dawida na króla. „Zbuduje dom dla imienia mego, a utwierdzę tron ​​królestwa jego na wieki”. Panowanie wieczne , suwerenność i władza po czas niezmierzony nad wszystkimi narodami ziemi ,dotarcie przez ziemskich władców z plemieniu Judy do Szilo-Mesjasza. Panowanie Judy miało być doskonale spełnione w osobie Shilo. Pan Jezus Chrystus wypełnił wszystkie te mesjańskie proroctwa. Nadchodzi dzień, kiedy przyjdzie władca – ustawodawca i sędzia z domu Dawida – i cały lud świata zgromadzi się wokół Niego i będzie Mu posłuszny. !

Ostatnie dwa wersety są bardzo trudnymi wersetami do zrozumienia w języku hebrajskim;

„Przywiązując swoje źrebię do krzewu winnego i oślęcia swego osła do wybornej winorośli, myje swoje szaty w winie”

Są to oznaki pomyślności. Jeśli ktoś przywiązuje swoje osły do ​​winorośli, oznacza to, że mają zapas winorośli, ponieważ zwierzę prawdopodobnie je zniszczy .

Zachariasz 9: 9 mówi o królu, który przyjdzie do Syjonu – pokornym królem, który przyniesie zbawienie i pojedzie na osiołku:

Raduj się, córko Syjonu! Triumfujcie, córko Jeruzalem! Oto twój król przychodzi do ciebie; On jest sprawiedliwy i obdarzony zbawieniem, pokorny i na osiołku, nawet na źrebaku, źrebięciu osła.

„Ja jestem prawdziwą winoroślą, a mój Ojciec jest hodowcą. Każdą gałąź we mnie, która nie rodzi owocu, usuwa, a każdą rodzącą owoc oczyszcza, żeby rodziła więcej owocu” (Ew Jana 15:1-2)

Zanim Jakub zmarł, dał swoje błogosławieństwo jako ojciec rodziny. Błogosławieństwo ojca było bardzo ważne. (Błogosławieństwo Izaaka w Księdze Rodzaju 27: 26-40). Bóg powiedział Jakubowi, co powinien powiedzieć. Dlatego rzeczy, które powiedział Jakub, były prawdą. A Jakub powiedział rzeczy, które wydarzyły się wiele lat później.A kiedy Jakub skończył błogosławić swoim synom, podniósł stopy na łóżko i wyzionął ducha, i został zgromadzony do swego ludu mając 147 lat. Jakub mieszkał w Goshen przez siedemnaście lat. Kiedy poczuł, że zbliża się jego koniec, posłał po Józefa i kazał mu przysiąc, że nie pochowa go w Egipcie, ale aby zabrał go z powrotem do Kanaanu i położył go na spoczynek ze swoimi ojcami w Jaskini Machpela 

Tak zakończył swoje życie ostatni z wielkich patriarchów, Abraham, Izaak i Jakub.Jednak praca i plan Boga nie skończyły się. Trwało to przez przyszłych ludzi i pokolenia.

Jakub nie oddał ducha, dopóki nie wydał ostatniego zdania napomnienia i błogosławieństwa swoim dwunastu synom. Był nieśmiertelny, dopóki nie wykonał swojej pracy. 

Po tym czasie potomkowie Jakuba żyli w Egipcie przez 430 lat. Potomkowie każdego z synów Jakuba stali się plemieniem.Mojżesz wyprowadził naród Izraela z niewoli Egipskiej jak zapowiedział przed śmiercią Józef i wrócili do kraju zwanego Kanaan. A każde plemię otrzymało ziemię w Kanaanie. Wiele części tego błogosławieństwa odnosi się do tych ziem.

„Anioł rzekł więc do niej: „Nie bój się, Mario, bo Bóg spojrzał na ciebie przychylnie.Zajdziesz w ciążę i urodzisz syna. Masz mu nadać imię Jezus.Stanie się on wielki i będzie nazywany Synem Najwyższego, a Bóg Jehowa da mu tron Dawida, jego ojca. Będzie królował nad domem Jakuba na zawsze, jego Królestwu nie będzie końca„.

Sziloh – BŁOGOSŁAWIEŃSTWO SYNÓW JAKUBA

W Księdze Rodzaju 49:10 Jakub błogosławi swoim 12 synom. To błogosławieństwo było także proroctwem. Jakub powiedział swojemu synowi, Judzie że jego potomkowie będą władcami i że jeden z jego potomków będzie ostatecznym władcą. „Nie zostanie odjęte berło od Judy ani laska pasterska spośród kolan jego, aż przyjdzie ten, do którego ono należy, i zdobędzie posłuch u narodów!” . Chrześcijanie wierzą, że jest to odniesienie do Jezusa Chrystusa, który ustanowi wieczne królestwo w przyszłości. Jezus urodził się około 2000 lat po śmierci Jakuba. Pochodzenie Jezusa wywodzi się od syna Jakuba, Judy, w Ew. Łukasza 3: 23-34 i w Ewangelii Mateusza 1: 1-16. 

Judo, szczenię lwie, wróciłeś od łupu, mój synu. Skłonił się i położył się jak lew i jak lwica. Któż go obudzi?Nie będzie odjęte berło od Judy ani prawodawca spomiędzy jego nóg, aż przyjdzie Szylo i jemu będą posłuszne narody.

(Rodzaju 49:9-10)

Jakub wezwał swoich synów i powiedział: „Zbierzcie się, abym wam powiedział, co was spotka w dniach ostatecznych:

Tuż przed śmiercią ,każdego z osobna błogosławi.Gdy dochodzi do swojego syna Judy wypowiada następujące błogosławieństwo: „Nie oddali się berło od Judy ani laska rozkazodawcy spomiędzy jego stóp, aż przyjdzie Szilo; i jemu będzie się należeć posłuszeństwo ludów” (Rdz 49:10). Prawo do wydawania rozkazów (laska rozkazodawcy) oraz władza królewska (berło) przypadały plemieniu Judy od czasu, gdy na tron wstąpił Dawid, pochodzący z tego plemienia. Miało tak być aż do nadejścia Szilo, co wskazywało, że królewska linia potomków Judy zakończy się właśnie na Szilo, który będzie nieprzemijającym dziedzicem. Także przed upadkiem królestwa Judy Jehowa wyjawił ostatniemu królowi judzkiemu, Sedekiaszowi, że władza zostanie powierzona temu, kto ma do niej prawo (Eze 21:26, 27). Najwyraźniej więc chodziło o Szilo, gdyż imię to oznacza „ten, którego to jest; ten, do którego to należy”.

„tak mówi Pan Bóg: Zdejm zawój, usuń koronę! Wszystko będzie inne: co jest małe, zostanie wywyższone, a to, co wysokie, poniżone. .Ruinę, ruinę z ciebie uczynię taką, jakiej nigdy nie było, dopóki nie przyjdzie ten, do którego należy sąd i któremu go przekażę.” 

W późniejszych stuleciach jedynym potomkiem Dawida, któremu obiecano władzę królewską, okazał się Jezus Chrystus. Przed jego narodzinami anioł Gabriel powiedział Marii: „Jehowa Bóg da mu tron Dawida, jego ojca, i będzie on królował nad domem Jakuba na wieki, a jego królestwu nie będzie końca” (Łk 1:32, 33). A zatem określenie Szilo musi się odnosić do Jezusa Chrystusa, „Lwa, który jest z plemienia Judy” (Obj 5:5; por. Iz 11:10; Rz 15:12).

Inne fragmenty Pisma podkreślają, że Mesjasz będzie rządził Ziemią z mocą i autorytetem. Berło Jego autorytetu będzie światowe i nieugięte.

” Proście Mnie, a z pewnością dam narodom jako dziedzictwo wasze, a krańce ziemi jako wasze posiadanie. Złamiesz je laską żelazną, roztrzaskasz je jak gliniane ”. (Psalm 2:8-9)

„ i będzie ich rządził laską żelazną, tak jak naczynia garncarskie są rozbite na kawałki, jak i ja otrzymałem władzę od Mojego Ojca. ” (Obj 2:27)

” I urodziła syna, mężczyznę, który ma rządzić wszystkimi narodami laską żelazną; a jej dziecko zostało złapane na Boga i na Jego tronie. „ (Obj 12:5)

” Z Jego ust wychodzi ostry miecz, aby nim uderzyć narody, a On nimi rządzi rózgą żelazną; i kroczy po tłoczni wina zaciekłego gniewu Boga, Wszechmogącego. „ (Obj 19:15)

Człowiek grzechu

„Niech was w żaden sposób nikt nie zwodzi, bo [dzień ten nie nadejdzie], dopóki nie przyjdzie najpierw odstępstwo i nie objawi się człowiek grzechu, syn zatracenia, który się sprzeciwia i wynosi ponad wszystko, co nazywa się Bogiem lub tym, co odbiera cześć, tak że zasiądzie w świątyni Boga dowodząc, że sam jest Bogiem. Czy nie pamiętacie, jak mówiłem wam o tym, gdy wśród was przebywałem? Wiecie, co go teraz powstrzymuje, aby objawił się w swoim czasie. Albowiem już działa tajemnica bezbożności. Niech tylko ten, co teraz powstrzymuje, ustąpi miejsca, wówczas ukaże się Niegodziwiec, którego Pan Jezus zgładzi tchnieniem swoich ust i wniwecz obróci [samym] objawieniem swego przyjścia. Pojawieniu się jego towarzyszyć będzie działanie szatana, z całą mocą, wśród znaków i fałszywych cudów, [działanie] z wszelkim zwodzeniem ku nieprawości…” (BT)

(2 Tes. 2:3-10) BT

2 Tes. 2:3-10 apostoł Paweł zamieszcza obszerną charakterystykę odstępstwa od nauki Biblijnej, które miało się pojawić wśród wierzących w Chrystusa. Miało się ono pojawić już w I wieku, ale znacznie przybrać na sile po odejściu apostołów, miało przybrać formę instytucji uzurpującej sobie prawa należące jedynie do Boga, której kłanialiby się najpotężniejsi władcy, a wszystko z mocy i kierownictwa przeciwnika. Co więcej, system ten miał się rozwijać w sposób utajony, nierozpoznany nawet wśród wierzących, a jego koniec nadejdzie w Dniu Pańskim, kiedy to wylanie ducha świętego [‚tchnienie ust Pańskich’] spowoduje powszechne otwarcie oczu, rozpoznanie działania ‚człowieka grzechu’ i jego ostateczne odrzucenie.

Jeśli ktoś miałby wątpliwości, czy obecny system kościoła powszechnego jest rzeczywiście reprezentantem pierwotnej nauki Chrystusa i apostołów, apostoł Paweł udziela na tę wątpliwość przejrzystej odpowiedzi w 2 Tes. 2:3-10. Zawarta tutaj charakterystyka odstępstwa od doktryny Biblijnej jest wielowątkowa i obejmuje jego narodzenie się, rozkwit oraz sposób, w jaki nastąpi jego upadek.

NARODZINY ‚CZŁOWIEKA GRZECHU’

O narodzinach odstępstwa mówi apostoł Paweł w 2 Tes. 2:7,8 – „Albowiem już działa tajemnica bezbożności. Niech tylko ten, co teraz powstrzymuje, ustąpi miejsca, wówczas ukaże się Niegodziwiec…” (BT). Nauczanie błędu w Kościele rozpoczęło się bardzo wcześnie i było wielowątkowe (por. Gal. 1:6-9). Obejmowało nie tylko sprzeciwianie się konkretnym naukom Biblijnym, jak na przykład nauczanie, że Jezus nie przyszedł w ciele jako człowiek (por. 1 Jn. 4:1-3), ale także przemycanie do zboru całych filozofii kultu, z których dwie szczególnie mocno wpłynęły na kształt późniejszej doktryny kościoła powszechnego, tj. filozofia starozakonna i filozofia neoplatońska.

‚Tajemnicą bezbożności’, która szerokim strumieniem wlała się do Kościoła jeszcze w czasach apostolskich, była filozofia starozakonna forsowana przez Żydów i judaizujących chrześcijan. W Nowym Testamencie, a szczególnie w pismach Apostoła Pawła, znajdujemy szereg świadectw dotyczących ówczesnych dysput na temat konieczności obrzezywania nawróconych z pogan czy stosowania się do przepisów starozakonnych (Dzieje 15:1,5; Gal. 4:8-10; Kol. 2:16-23). Choć obowiązek obrzezania ostatecznie nie przyjął się w chrześcijaństwie, swoje miejsce w nim znalazła rzecz sięgająca o wiele głębiej niż sam tylko obowiązek znaczenia ciała, a mianowicie kościół powszechny przejął samą filozofię oddawania czci – fizyczny arcykapłan i kapłani, fizyczne powtarzalne ofiary, fizyczny ołtarz, fizyczna świątynia, system świąt i ceremonii wypełniających cały rok, święte pokarmy, święte kapłańskie szaty ubierane przez kapłanów sprawujących usługę przy ołtarzu, zachowywanie postów, stosowanie kadzideł, prawo złożone z drobiazgowych przepisów, etc.

Tych elementów podobieństwa można by jeszcze wiele wymienić. Ważniejsze jest jednak nie to, czy uzbiera się ich 20, 50 czy 100, ale jaki model wielbienia one wszystkie razem tworzą. A jest to model oparty na fizyczności – zewnętrznym kapłaństwie, zewnętrznych ceremoniach, zewnętrznym ubiorze, zewnętrznych pokarmach, zewnętrznych świętach, zewnętrznych świętych miejcach, etc. To nie jest model nowotestamentalny, w którym świątynia jest duchowa, kapłanami są wszyscy poświęceni w Chrystusie, ofiary składane Bogu są duchowe (uczynki poświęcenia, rozwój zalet charakteru), arcykapłan jest jeden w niebie – Jezus Chrystus, szatą kapłańską jest szata usprawiedliwienia, a świętym pokarmem wykonywanie woli Bożej. Model starozakonny był cieniem, zapowiedzią tych wszystkich rzeczy duchowych (Hbr. 10:1). Trzymanie się tego cienia zamiast jego istoty „na nic się wam nie przyda” (Gal. 5:2 NW).

Drugą filozofią wspomnianą na wstępie śródtytułu, która przeniknęła do wczesnego chrześcijaństwa i miała istotny wpływ na jego ukształtowanie, był neoplatonizm. Plotyn, działający w III wieku n.e. interpretator Platona, nie tylko usystematyzował i rozwinął naukę swojego mistrza, ale także uczynił z niej wiodący prąd intelektualny w ówczesnym świecie. Temu renesansowi Platona zawdzięczamy dzisiaj przede wszystkim doktrynę Trójcy (odpowiadającą trójcy Plotyna: Jednia, Intelekt, Dusza) oraz duszy nieśmiertelnej jako podstawy nauczania kościoła powszechnego. To prawda, że badacze katoliccy dowodzą, że rozwinięcie dogmatu Trójcy nie miało związku z ówczesną filozofią. Faktem jednak jest również i to, że trudno byłoby wskazać bardziej bezpośrednie źródło pojawienia się tej nauki w chrześcijaństwie, którego korzenie są ściśle monoteistyczne (Pwt. 6:4).

Apostoł Paweł zapowiada w 2 Tes. 2:7-8, że „Niegodziwiec” (gr. anomos – bezprawny, nie mający prawa) pojawi się, kiedy z drogi zejdzie powstrzymujący. Powstrzymującym rodzącej się apostazji byli apostołowie. Ponieważ byli oni nauczeni bezpośrednio przez Jezusa Chrystusa i przez niego wybrani jako filary Kościoła, mieli autorytet, który powstrzymywał swobodne rozplenienie się bezprawia błędu. Ich działalność, w formie wykładów, podróży, listów, etc. miała w Kościele wpływ konserwujący (Mt. 5:13-16). Ich odejście, z drugiej strony, dało zielone światło wszystkim tym, którzy wiedzieli lepiej, czym jest Ewangelia.

Zapowiedź pojawienia się nieprawego po odejściu apostołów nie jest sprzeczna z faktem jego działalności za ich życia. Sytuację, która miała miejsce w I wieku, apostoł nazywa ‚tajemnicą bezprawia’ ze względu na ówczesny charakter odstępstwa, które funkcjonowało na zasadzie plotek, podburzania, głoszenia osobistych poglądów. Po odejściu apostołów objawia się (gr. apokalypto) bezprawy nazywany też w 2 Tes. 2:3-10 ‚człowiekiem grzechu’ oraz ‚synem zatracenia’ – pierwotne odstępstwo z formy rozproszonej i nieregularnej zaczyna przyjmować formę zorganizowanego systemu.

Określenie go mianem człowieka nie wydaje być przypadkowe – Chrystus także jest w Nowym Testamencie przedstawiony jako człowiek – Głowa (Jezus Chrystus) i Ciało (Kościół, poświęceni wierzący; Rzym. 12:4,5; 1 Kor. 12:12,13). Ustanawiając instytucję, w ramach której jedynie możliwe jest zbawienie, wczesne chrześcijaństwo ustanowiło de facto ciało, które podaje się za Chrystusa, choć nie jest nim w rzeczywistości. Stąd określenie go mianem człowieka z jednej strony jako zgromadzenia odpowiadającego Biblijnemu Ciału Chrystusowemu, a także nazwanie go mianem bezprawia, bowiem przyjęcie przezeń statusu jedynego, powszechnego i apostolskiego kościoła było po prostu bezprawne.

ROZKWIT ‚CZŁOWIEKA GRZECHU’

Kościół powszechny, który przybrał postać instytucjonalną, stopniowo osiągnął pozycję władzy świeckiej i religijnej, jakiej nie miał żaden system przed nim i nie będzie miał żaden system po nim. Kilka szczegółów na ten temat znajdujemy w 2 Tes. 2:3-10:

„… będący przeciwnym i podnoszący się przeciwko każdemu nazywającemu się bogiem lub przedmiotem czci” (2 Tes. 2:4 GP) – w nauce Biblijnej theos to nie tylko określenie Boga Najwyższego, ale także każdej jednostki, która ma władzę, duchowej i fizycznej. Określony został w ten sposób szatan, który ma duchową zwierzchność nad tym systemem rzeczy, ale zostali w ten sposób określeni także ludzcy sędziowie (Mt. 4:8-10; Jn. 10:34,35; 1 Kor. 8:5; 2 Kor. 4:4). W 2 Tes. 2:4 apostoł Paweł informuje, że ‚człowiek grzechu’ postawi się ponad ‚każdego nazywającego się bogiem’, będzie zatem sprawował władzę najwyższą. Ta zapowiedź wypełniła się na systemie papieskim w bardzo dosłownym sensie. W wiekach średnich papież osiągnął pozycję ponad jakąkolwiek istniejącą wówczas władzą, czego najwymowniejszym wyrazem były koronacje monarchów dokonywane przez przedstawicieli kościoła. Nie było takiej władzy w ówczesnym świecie, która by mogła istnieć bez zgody władzy kościelnej.

„… tak że on usiądzie w przybytku Boga” (2 Tes. 2:4 GP) – przybytkiem, czy też świątynią Boga, są Jego wybrani, którzy zostali powołani i poświęceni w darze ducha świętego (1 Kor. 3:16,17). Papiestwo zasiadło w świątyni Boga w dwojakim sensie. Przede wszystkim, władza kościoła jako instytucji nie tylko religijnej, ale także świeckiej dysponującej aparatem przymusu, rozciągnęła się nad całymi narodami, także nad tymi, którzy rzeczywiście są wybrani przez Boga. Ktokolwiek chciałby się sprzeciwić, tracił życie. Historia uczy, że wielu rzeczywiście to życie dla spraw Pana położyło (Obj. 6:9-11, 20:4).

Po drugie, jak już zostało wspomniane w poprzednim śródtytule, kościół powszechny naucza, że poza nim nie ma zbawienia – członkami Kościoła Bożego są tylko ci, którzy są członkami kościoła powszechnego. Z punktu widzenia nauki Biblijnej to utożsamienie instytucji ludzkiej z instytucją Bożą jest jednak absolutnie fałszywe. Kościołem Bożym mogą być bowiem tylko ci, którzy zostali przez Boga do tego przeznaczeni, a następnie powołani i poświęceni (zobacz komentarze Biblijne do Rzym. 6:3-5; Rzym. 8:29,30; Rzym. 9:6-16). To, że kościół powszechny powołał do Pana całe tłumy, nie oznacza, że wszyscy jego członkowie należą do wybranych. Trzeba się spodziewać, że nie, bowiem „wielu jest powołanych, lecz mało wybranych” (Mt. 22:14) „Zna Pan, którzy są jego”, i nie zależy to od przynależności do instytucji tej czy innej, ale od poświęconego życia zgodnego z duchem prawdy i sprawiedliwości (2 Tm. 2:19 BG).

„… pokazując siebie samego, że jest bogiem” (2 Tes. 2:4 GP). „Pokazując” jest w oryginale imiesłowem teraźniejszym, co łączy ten element wypowiedzi z elementem wcześniejszym dotyczącym zasiadania w świątyni Bożej. Rzeczywiście, ogłaszając, że wybrany Kościół Boży jest tylko w istytucji kościoła powszechnego, papiestwo przywłaszczyło sobie wyłączne prawo Boga do wskazania, kto jest członkiem Ciała Chrystusowego. Ilustracją tego samego punktu są także przeprowadzane w kościele procesy beatyfikacyjne i kanonizacyjne, jakoby komisja złożona z ludzi mogła wskazać, kto został przez Boga uwielbiony na tym czy innym poziomie. Nie jest to naszym zadaniem, ani nie jest to naszym prawem. Każdy, kto takie prawo sobie przyznaje, ‚pokazuje siebie samego, że jest bogiem’.

„… którego jest przybycie [gr. parousia – obecność] na działaniu szatana w całej mocy, i znakach, i cudach kłamstwa” (2 Tes. 2:9 GP). Dwa elementy tej charakterystyki są istotne. Przede wszystkim, obecność – paruzja – ‚człowieka grzechu’ nie jest rozpoznana dla mas jego wyznawców. Jest to obecność duchowa, niewidzialna dla tych, którzy nie zostali przez Pana oświeceni i przynagleni do opuszczenia tego systemu (Obj. 18:4,5). A jest to obecność niewidzialna, ponieważ przeciwnik Boży robi wiele, aby nie była dostrzeżona. ‚Znaki i cuda kłamstwa’ często mają charakter ponadnaturalny (jak np. liczne objawienia maryjne), a przez to dla „poszukiwaczy znaków” są także bardziej przekonywujące od słów Ewangelii (por. Mt. 12:39).

UPADEK ‚CZŁOWIEKA GRZECHU’

Opis zawarty w 2 Tes. 2:3-10 jest z jednej strony dość skrótowy, ale z drugiej strony opisuje wszystkie najważniejsze charakterystyki odstępczego kościoła, który rozwinął się po odejściu apostołów. Apostoł Paweł określa przy tym nie tylko powstanie i rozwój tego systemu, ale wskazuje także przyczyny jego upadku:

„I wtedy zostanie objawiony nieprawy, którego Pan Jezus zgładzi duchem ust swoich i uzna za bezużytecznego pokazaniem się przybycia jego” (2 Tes. 2:8 GP). Przede wszystkim uwagę zwraca określenie tego, co ma się stać z ‚nieprawym’. Popularne przekłady mówią o „obróceniu wniwecz” (BT), „zniweczeniu” (BW), „zniesieniu” (BG) lub „unicestwieniu” (NW), a więc po prostu zniszczeniu. Język grecki jest jednak w tym miejscu bardziej bogaty od polskiego, do czego próbuje się odnieść przekład interlinearny („uzna za bezużytecznego”). Występujące tu greckie katargeo pochodzi od argeo oznaczającego m.in. być bezczynnym, nieaktywnym. Zatem w którymś momencie Chrystus zadziała w taki sposób, że system ‚człowieka grzechu’ stanie się nieaktywny, przestanie po prostu działać.

Apostoł Paweł informuje także, w jaki sposób tak potężna instytucja jak kościół powszechny przestanie funkcjonować, a mianowicie stanie się to z powodu ‚pokazania się [gr. epifaneia] przybycia [gr. parousia] jego’. W poprzednim śródtytule wskazano, że paruzja (czyli obecność) ‚człowieka grzechu’ jest faktem niedostrzegalnym dla wyznawców kościoła powszechnego, a nawet dla wielu spoza tej instytucji. Jego epifania, czyli objawienie światu jego prawdziwej natury, jest ciągle przed nami. Czas, w którym ludzie dostrzegą, że za tym systemem stoi przeciwnik Boży „w całej mocy, i znakach, i cudach kłamstwa” (2 Tes. 2:9 GP), będzie jednocześnie czasem jego dezaktywacji – nie będzie już więcej wyznawców (zarówno świeckich, jak i duchownych), a zatem cała machina po prostu przestanie istnieć.

Objawienie ludziom natury ‚człowieka grzechu’ będzie dziełem naszego Pana Jezusa, który „zgładzi [go] duchem ust swoich” (2 Tes. 2:8 GP). I nie stanie się to w wyniku działalności człowieka – nie przez ujawnianie afer, nie przez głoszenie Ewangelii, nie przez nawracanie. Przed nami jest czas, kiedy duch święty ‚będzie wylany na wszelkie ciało’, a w imię Jezusa ‚zegnie się wszelkie kolano’ (Jl. 2:28; Flp. 2:10,11). To będzie czas, kiedy każdy człowiek rozpozna panującego Chrystusa i każdy mu się podporządkuje, „bo ziemia będzie napełniona znajomością Pańską, tak jako morze wodami napełnione jest” (Iz. 11:9 BG). W świecie, w którym zgodnie z wolą Bożą ‚ludzie wszelkiego pokroju dojdą do dokładnego poznania prawdy’, nie będzie miejsca na nauczanie błędu, a w związku z tym także na działalność ‚człowieka grzechu’ (1 Tm. 2:4 NW).

Artykuł ze strony
https://www.komentarzbiblijny.pl/new/nt/2tes/2tes_2_3-10.php

Dni ostatnie

Ci ludzie nie są pijani, jak przypuszczacie, bo jest dopiero trzecia* godzina dnia, ale spełnia się przepowiednia proroka Joela: * W ostatnich dniach – mówi Bóg – wyleję Ducha mojego na wszelkie ciało, i będą prorokowali synowie wasi i córki wasze, młodzieńcy wasi widzenia mieć będą, a starcy – sny. Nawet na niewolników i niewolnice moje wyleję w owych dniach Ducha mego, i będą prorokowali. I sprawię dziwy na górze – na niebie, i znaki na dole – na ziemi. Krew i ogień, i kłęby dymu, słońce zamieni się w ciemności, a księżyc w krew, zanim nadejdzie dzień Pański, wielki i wspaniały. Każdy, kto wzywać będzie imienia Pańskiego, będzie zbawiony.

(Dzieje Apostolskie 2:15-21)

Gdy dojdziemy do Dziejów Apostolskich 2: 19-20, chcemy pamiętać, że Jezus Chrystus już opuścił tę ziemię i powrócił do nieba (Dz 1: 8). Kilka dni po odejściu Jezusa Duch Święty przyszedł w dniu Pięćdziesiątnicy i zamieszkał apostołów w bardzo niezwykły sposób.

Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu.Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali.Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął [jeden]. i wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. (Dz.Apostolskie 2:1-4)

To wydarzenie zostało przepowiedziane przez Jezusa kilkakrotnie (Łuk. 24:49; Jan 14:16, 26; 15:26; 16: 7; Dz 1: 7-8). Kiedy Duch Święty przyszedł, rezultatem było to, że apostołowie mówili „językami” lub znanymi językami (Dz 2: 4). Dzieje Apostolskie 2: 5-12 mówią nam, że ludzie z różnych krajów i kultur byli obecni i słyszeli, jak apostołowie mówią w jego własnym języku. Wydaje się, że apostołowie przemawiali jako grupa, ale mimo to każda osoba słyszała je we własnym języku. Wszyscy ci ludzie byli zdumieni, że mogli jednocześnie usłyszeć apostołów mówiących w ich własnym języku. To był cud.

Kazanie Piotra

Ale niektóre osoby próbowały wyjaśnić to wydarzenie, oskarżając apostołów o bycie pijanym. Oczywiste jest, że oskarżenie nie wyjaśniło, w jaki sposób mogli usłyszeć ich własny język, który został wypowiedziony w tym samym czasie, ale Piotr wykorzystał okazję, aby opowiedzieć im o Jezusie Chrystusie. Tak więc Piotr przytoczył proroctwo z Joela 2: 28-32 i dodał kilka słów. Oto słowa Piotra zapisane w Dziejach Apostolskich 2: 15-21.

Ci ludzie nie są pijani, jak przypuszczacie, bo jest dopiero trzecia* godzina dnia,ale spełnia się przepowiednia proroka Joela:* W ostatnich dniach – mówi Bóg – wyleję Ducha mojego na wszelkie ciało, i będą prorokowali synowie wasi i córki wasze, młodzieńcy wasi widzenia mieć będą, a starcy – sny.Nawet na niewolników i niewolnice moje wyleję w owych dniach Ducha mego, i będą prorokowali.I sprawię dziwy na górze – na niebie, i znaki na dole – na ziemi. Krew i ogień, i kłęby dymu,słońce zamieni się w ciemności, a księżyc w krew, zanim nadejdzie dzień Pański, wielki i wspaniały.Każdy, kto wzywać będzie imienia Pańskiego, będzie zbawiony.

Ostatnie dni

Ponieważ Dz 2: 15-21 jest cytatem z Joela 2: 28-32, ważne jest, aby zrozumieć, że fragment Joela opisuje wydarzenia, które będą miały miejsce przed drugim przyjściem Mesjasza (Joel 2:31). Piotr nazywa okres czasu, który rozpoczyna się przed powtórnym przyjściem Mesjasza („Powtórne przyjście Jezusa”) „dni ostateczne”. Zwrot „dni ostateczne” był również używany w odniesieniu do czasu, kiedy Jezus był tutaj na ziemi.

Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach* przemówił do nas przez Syna. Jego to ustanowił dziedzicem wszystkich rzeczy, przez Niego też stworzył wszechświat*. Hebrajczyków 1: 2

On był wprawdzie przewidziany przed stworzeniem świata, dopiero jednak w ostatnich czasach się objawił ze względu na was.  1 Piotra 1:20

Ostatnie dni obejmują także czasy ostateczne – ucisk i ziemskie, tysiącletnie królestwo (Izajasza 2: 2; Ozeasza 3: 5). Z biblijnej perspektywy znajdujemy się w ostatniej części historii świata lub w „ostatnich dniach świata” (Hebrajczyków 9:26; 1 Jana 2:18).

Marzenia i wizje

Proroctwo w Joelu przewidywało, że ludzie będą mieli sny i wizje, a Duch Święty zostanie wylany podczas tych ostatnich dni. Niektórzy uważają, że oznacza to, że marzenia i wizje powinny mieć miejsce w naszym życiu. Ale ważne jest, aby pamiętać, że sny i wizje występowały już od Księgi Rodzaju (Rdz 37: 1-8; 46: 2). Marzenia i wizje nie są nowe. Wystąpiły także w czasach apostołów.

Reszta proroctwa

Proroctwo przewidywało również, że słońce będzie zaćmione, księżyc stanie się czerwony, a cuda pojawią się na niebie przed wielkim i chwalebnym dniem Pana . To stwierdzenie odnosi się do wydarzeń, które nadejdą zaraz po wielkim ucisku, do którego odnosi się prorok Daniel (Daniel 7; Mateusz 24:15, 21, 29) oraz przed powtórnym przyjściem Jezusa Chrystusa . Jezus wypowiedział to samo w czasie swojej służby. Oto fragment komentarza Jezusa,

„Zaraz też po ucisku owych dni słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku; gwiazdy zaczną padać z nieba i moce niebios zostaną wstrząśnięte*. Wówczas ukaże się na niebie znak Syna Człowieczego*, i wtedy będą narzekać wszystkie narody ziemi; i ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego na obłokach niebieskich*z wielką mocą i chwałą.”Ew.Mateusza 24: 29-30

Te wydarzenia jeszcze się nie wydarzyły. Są to przyszłe wydarzenia według Joela 2: 28-3: 18. Proroctwo Joela obejmuje długi okres czasu, rozpoczynający się w czasach Jezusa Chrystusa. Obejmuje ucisk i powtórne przyjście Jezusa (Joel 2: 31-3: 2, 9-16) i kończy się na końcu królestwa (Joel 3: 17-18). Proroctwo Joela obejmuje czas od Jezusa przez królestwo.

Wiadomość

Jaki jest sens przesłania Piotra? Piotr chciał im powiedzieć, że nie powinni się dziwić, że Duch Święty został wylany w tak spektakularny sposób. Nawet prorok Joel przepowiedział niezwykłe wylanie Ducha Świętego w dniach ostatecznych. Duch Święty działał wśród nas od 1 Mojżeszowej (I Mojżeszowa 6: 3). Posługa Ducha Świętego trwa do dziś, ale nie tak jak w przypadku apostołów. Dzisiaj bardzo niewielu młodych mężczyzn, jeśli w ogóle, widzi duchowe wizje, a bardzo niewielu starych ludzi, jeśli w ogóle, marzyło o duchowych snach typu, który Joel przewidział. Dzisiaj Duch Święty żyje teraz w każdym wierzącym i upoważnia go do życia pobożnego i pełnienia służby duchowej(Galatów 5: 16-23; Efezjan 3:16; 5: 17-25). Ale kiedy nadejdzie królestwo, proroctwo Joela zostanie całkowicie spełnione. Oto świetny podsumowujący cytat z dr J. Vernona McGee,

Gdybyśmy tylko widzieli, że wszystko, co Szymon Piotr mówi we wstępie, to: „Spójrzcie, to nie jest dziwne ani przeciwne. Nadchodzi dzień, kiedy to się wypełni. A dziś widzimy coś podobnego ”.

Wniosek:

Dzieje Apostolskie 2: 19-20 to cytat z proroctwa Joela, które rozciąga się od czasów Jezusa do królestwa. Jednak główny nacisk Joela jest na przyszły ucisk i przyszłe królestwo, a nie na czas apostołów czy epoki Nowego Testamentu. Posługa Ducha Świętego zaczęła się w nowy sposób w dniu Pięćdziesiątnicy jako częściowe spełnienie, ale jeszcze nic nie widzieliśmy. Czekamy na królestwo!

Czym jest Królestwo Boże?

Czy Królestwo Boże jest prawdziwe? Gdzie to zostanie ustanowione? Kiedy to nastąpi? Jak możemy się na to przygotować?

” Wy zatem tak się módlcie:Ojcze nasz, któryś jesteś w niebie: święć się imię Twoje, przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja jako w niebie, tak i na ziemi.”

(Ew.Mateusza 6:9-10)

Czym jest Królestwo Boże? Jest to główny temat nauczania Jezusa i fundamentalne przesłanie Kościoła założonego przez Niego przez Jego uczniów. Jak wyjaśnia Marek w swoim opisie ewangelicznym: „Teraz, gdy Jan został uwięziony, Jezus przyszedł do Galilei, głosząc ewangelię królestwa Bożego i mówiąc:„ Czas się wypełnił, a królestwo Boże jest blisko. Pokutujcie i wierzcie w ewangelię ”.

Ewangelia Królestwa Bożego

Mateusz i Łukasz również odnotowują, że przesłanie Jezusa było „ewangelią” lub „radosną nowiną” o Królestwie ( Mateusza 4:23 ; Łukasza 8: 1 ). Chociaż Mateusz nazwał to „ królestwem niebieskim ” ( Mateusza 4:17 ; Mateusza 5: 3, 10, 19-20 ), a Paweł kiedyś nazwał je „królestwem Chrystusa i Boga” ( Efezjan 5: 5 ), dominującą nazwą w Piśmie jest „królestwo Boże”.

Jezus konsekwentnie nauczał tego samego przesłania nadziei – „ewangelia” oznacza dobrą nowinę – o Królestwie w czasie Jego służby. Jego przypowieści – historie z duchowymi lekcjami – często dotyczyły tego Królestwa, które Bóg Ojciec i Jego Syn przygotowali przed istnieniem człowieka „u podstaw świata” ( Mateusza 25:34 ). W przypowieściach o Królestwie Jezus wyjaśnił, co musimy zrobić, aby wejść do Królestwa i jakie będą w nim warunki. Wielu proroków Starego Testamentu pisało o tym Królestwie, będąc pod natchnieniem Ducha Świętego ( 2 Piotra 1: 20-21 ).

Po przeszkoleniu dwunastu uczniów Jezus posłał ich, aby „głosili królestwo Boże i uzdrawiali chorych” ( Ew. Łukasza 9: 2 ). Po ukrzyżowaniu i zmartwychwstaniu Jezus ukazał się swoim uczniom i kontynuował „mówienie o sprawach dotyczących królestwa Bożego” ( Dz 1, 3 ).

Później Paweł podobnie jak opisał swoją posługę głoszenia „królestwa Bożego” ( Dz 14:22 ; Dzieje 19: 8 ; Dz 20:25 ; Dz 28:31 ; 1 Koryntian 6: 9-10 ; 1 Kor 15:24 ) i odniósł się do swoich towarzyszy jako „robotników królestwa Bożego” ( Kolosan 4:11 ).

Dosłowne czy symboliczne królestwo?

Czym jest Królestwo Boże – dosłowne lub symboliczne królestwo? Chociaż powszechnie przyjmuje się, że przesłanie, które głosił Jezus, było przesłaniem Królestwa Bożego, kwestia, czy to Królestwo jest dosłowne czy symboliczne, jest bardziej skomplikowana. Ponieważ Jezus przyszedł głosząc, że Królestwo jest „pod ręką” ( Ew. Marka 1:15 ), niektórzy uważają, że jest to dosłownie na ziemi za pośrednictwem Kościoła lub symbolicznie w naszych sercach. Inni, uznając, że „ciało i krew nie mogą odziedziczyć królestwa Bożego” ( 1 Kor. 15:50 ), mówią, że jeszcze go nie ma.

Uznając trudność w zrozumieniu tej części Jego przesłania, Jezus nazwał to „tajemnicą”. Mówiąc do Swoich uczniów, Jezus powiedział: „I odpowiedział im: Powierzono wam tajemnicę Królestwa Bożego; tym zaś, którzy są zewnątrz, wszystko podaje się w podobieństwach,4:12
Aby patrząc, widzieli, a nie ujrzeli; i słuchając słyszeli, a nie rozumieli, żeby się czasem nie nawrócili i nie dostąpili odpuszczenia. ”(Ew. Marka 4: 11-12).

Co więc uczniowie zrozumieli? Co przepowiedział Jezus i prorocy? Uważne studiowanie Pisma Świętego zapewnia jasność.

• Królestwo Boże jest dosłownym królestwem. Bóg dał królowi Nabuchodonozorowi sen o posągu człowieka o złotej głowie, piersi i srebrnych ramionach, brzuchu i udach z brązu, nogach z żelaza i stopach częściowo z żelaza, a częściowo z gliny. Bóg objawił znaczenie snu przez Daniela , pokazując, że będą cztery imperia rządzące światem ( Daniel 2: 31-43 ). Historia pokazała, że ​​są to imperia babilońskie, medo-perskie, grecko-macedońskie , rzymskie i obecne (ostatnie) wszystkie przeminęły!.Kończąc to wyjaśnienie, Daniel napisał: „Za dni tych królów Bóg niebios stworzy królestwo, które na wieki nie będzie zniszczone, a królestwo to nie przejdzie na inny lud; zniszczy i usunie wszystkie owe królestwa, lecz samo ostoi się na wieki, ”(werset 44). Królestwo Boże zastąpi w ten sposób rządy tej ziemi.

„A za dni tych królów  Bóg nieba  ustanowi królestwo które nigdy nie zostanie obrócone wniwecz. I to królestwo nie przejdzie na żaden inny lud. Zmiażdży ono wszystkie owe królestwa i położy im kres, lecz samo będzie trwać po czasy niezmierzone;

• Królestwo Boże zostanie ustanowione na ziemi, gdy powróci Jezus. Czas ustanowienia Królestwa nastąpi po powrocie Chrystusa na ziemię. Objawienie 11:15 mówi: „Wtedy rozległ się głos siódmego anioła: I były głośne głosy w niebie, mówiące: Królestwa tego świata stały się królestwami naszego Pana i Jego Chrystusa, a On będzie królował na wieki wieków!”. „Jezus powiedział Swoim uczniom, że kiedy Królestwo zostanie ustanowione, oni„ zasiądą na dwunastu tronach, sądząc dwanaście pokoleń Izraela ”( Ew. Mateusza 19:28 , porównaj także Ew. Łukasza 22:30 ).
• Przygotowujemy się do Królestwa, żyjąc teraz zgodnie z zasadami Królestwa. Wyjaśniając, jak można wejść do Królestwa Bożego, Jezus powiedział Nikodemowi, że trzeba „narodzić się na nowo” ( Ew. Jana 3: 1-8 ). Proces ten rozpoczyna się od chrztu, który oznacza śmierć byłego grzesznego człowieka i początek nowego życia poświęconego Chrystusowi ( Rzymian 6: 1-5 ). Kulminacją jest zmiana ze śmiertelnego ciała i krwi na nieśmiertelnego ducha w czasie powrotu Chrystusa [prawdziwi chrześcijanie] ( 1 Koryntian 15: 50-53 ; 1 Tesaloniczan 4: 16-17 ). Po rozpoczęciu tego procesu jesteśmy symbolicznie „przenoszeni” do Królestwa ( Kolosan 1:13 ), a nasze „obywatelstwo” jest obecnie opisywane jako niebiańskie ( Filipian 3:20)). Po zakończeniu procesu narodzenia się na nowo, zamienimy się w nieśmiertelne istoty i staniemy się królami i kapłanami służącymi w Królestwie Bożym na ziemi ( Objawienie 1: 6 ; Objawienie 5:10 ).

Teraz, kiedy już wiesz, czym jest Królestwo Boże, musisz zrozumieć, jak postępować zgodnie z poleceniem Jezusa, aby szukać tego Królestwa i Jego sprawiedliwości ( Ew. Mateusza 6:33 ). Twoim zadaniem jest dowiedzieć się, jakie są prawa Boga, a następnie zacząć żyć zgodnie z zasadami tego Królestwa.Tym bardziej że to czas końca

„Przychodzę szybko”

„A oto przychodzę szybko;
a zapłata moja 
jest ze mną, aby każdemu dać według jego pracy. „
( Objawienie 22:12 )

Greckie słowo tachu jest używane do dwóch różnych celów w zależności od kontekstu. Najczęściej jest używany do stwierdzenia, że ​​coś dzieje się wkrótce lub natychmiast, ale może być również użyty do określenia czegoś, co dzieje się nagle lub z zaskoczenia. „ Gdy tylko to usłyszała, wstała szybko i przyszła do Niego ” ( Ew. Jana 11:29 ), jest jasnym przykładem pierwszego znaczenia. „ Pokutujcie, bo inaczej przyjdę do was szybko i będę walczył z nimi mieczem ust moich ” ( Objawienie 2:16 ) wydaje się być bardziej w porządku drugiego znaczenia.

Ponieważ w całym Nowym Testamencie mówi się nam, że powrót Jezusa nie będzie wcześniej zapowiedziany, np .: „ Dlatego też bądźcie gotowi, bo Syn Człowieczy przyjdzie o godzinie, której się nie spodziewacie ” ( Ew. Mateusza 24:44 ), byłoby zgodne z Biblią, aby przeczytać trzy fragmenty Objawienia 22 jako odnoszące się do nagłego i nieoczekiwanego powrotu Chrystusa, ponieważ ostateczny sąd jest przedmiotem dyskusji.

„ Oto przychodzę szybko! Błogosławiony, który zachowuje słowa proroctwa tej księgi ” ( Objawienie 22: 7 ).

„ Oto przyjdę wkrótce, a zapłata moja jest ze mną, by oddać każdemu według jego uczynku  ” ( Objawienie 22:12 ).

„Mówi ten, który świadczy o tym: Tak, przyjdę wkrótce. Amen, przyjdź, Panie Jezu! ! ” ( Objawienie 22:20 ).

Zauważyłem, badając to, że podczas gdy podwójne znaczenie jest powszechnie uznawane przez greckich uczonych, kiedy używać tego znaczenia jest często dyskutowane.

Ponadto istnieje kilka miejsc, w których Jezus podpowiada, że ​​jego powrót nastąpi dopiero po długim czasie:

„ Ale jeśli ten zły niewolnik mówi w swoim sercu:„ Mój pan nie przyjdzie przez długi czas”i zacznie bić swoich niewolników, jeść i pić z pijakami, pan tego niewolnika przyjdzie w dniu, kiedy to zrobi nie oczekujcie go ani w godzinie, której nie zna ”( Ew. Mateusza 24: 48-50 ; także Łukasza 12:45 ).

„A gdy oblubieniec się opóźniał , wszyscy zasnęli i zaczęli spać ” ( Ew. Mateusza 25: 5 ).

„ Teraz po dłuższym czasie powrócił pan owych niewolników i zaczął rozliczać się z nimi ” ( Mt 25:19 ).

„ I zaczął opowiadać ludziom tę przypowieść:«Pewien człowiek założył winnicę i wynajął go do plantatorów winorośli, i udał się w podróż przez długi czas » ” ( Łukasza 20: 9 ).

Piotr ostrzegł, że opóźnienie będzie wystarczająco długie, aby ludzie zaczęli wierzyć, że to się nigdy nie stanie: „ Wiedzcie to przede wszystkim, że w ostatnich dniach szydercy przyjdą z ich drwinami, idąc za własnymi pożądliwościami i mówiąc:„ Gdzie czy obietnica Jego przyjścia? Odkąd ojcowie zasnęli, wszystko trwa tak, jak było od początku stworzenia ”( 2 Piotra 3: 3-4 ). Powodem dalszego istnienia świata jest pragnienie Boga, by ocalić jak najwięcej. „Ale nie pozwólcie, aby ten fakt umknął waszej uwadze, umiłowani, że pewnego dnia u Pana jest jak tysiąc lat, a tysiąc lat jak jeden dzień. Pan nie spóźnia się ze swoją obietnicą, jak niektórzy liczą powolność, ale jest cierpliwy wobec ciebie, nie chcąc, aby ktokolwiek zginął, ale aby wszyscy przyszli do pokuty ”( 2 Piotra 3: 8-9 ).

„Nie zostawię was sierotami: Przyjdę do was.”

Niech się nie trwoży serce wasze. Wierzycie w Boga? I we Mnie wierzcie! W domu Ojca mego jest mieszkań wiele. Gdyby tak nie było, to bym wam powiedział. Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem. Znacie drogę, dokąd Ja idę». Odezwał się do Niego Tomasz: «Panie, nie wiemy, dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę?» Odpowiedział mu Jezus: «Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie.
(Ewangelia Jana 14:1-6) BT

Teraz przed świętem Paschy, kiedy Jezus wiedział, że nadeszła Jego godzina, aby odejść z tego świata do Ojca, umiłowawszy swoich na świecie, do końca ich umiłował .Jezus wiedział że będzie wydany i to są ostatnie godziny Jego życia tu na ziemi. Potwierdza Swoją miłość do Swoich uczniów, a następnie w wielkim geście pokory, Pan obmywa nogi uczniom. Potem mówi im o zdradzie Judasza; Mówi o chwale Bożej; Mówi o odejściu i mówi Piotrowi, że trzykrotnie się zaprze, zanim nadejdzie słońce.Następnie, w 14 rozdziale Ewangelii Jana Pan zaczyna pocieszać i zachęcać serca swoich uczniów. Zapewnia ich, że ich wiara w Niego nie była niewłaściwie umieszczona. Greckie słowo oznaczające tutaj wierzenie to „pisteuō”, co oznacza, że ​​należy wierzyć. Ponieważ wierzyli w Boga, mogli także wierzyć w Niego. Dalej mówi im o miejscu zamieszkania Jego Ojca w Chwale. Jest to dom z wieloma mieszkaniami lub pokojami do Zamieszkania. Pan obiecuje uczniom, że po odejściu przyjdzie pewnego dnia, aby zabrać ich do tego miejsca,przygotowanego dla nich. Tomasz, będąc zdezorientowany tymi słowami, wyznał, że nie wiedział, dokąd idzie Pan, więc skąd mógł znać drogę? Odpowiedź Pana w Jana 14:6 jest jednym z najczęściej cytowanych wersetów w Biblii. To mówi: ” Jezus rzekł do Niego: Ja jestem drogą, prawdą i życiem: nikt nie przychodzi do Ojca, jak tylko przeze Mnie .” Jezus jest jedyną drogą do Ojca.

” Jezus rzekł do Niego: Ja jestem drogą, prawdą i życiem: nikt nie przychodzi do Ojca, jak tylko przeze Mnie .”

Jezus jest prawdą i źródłem wszelkiej prawdy. Pismo Święte mówi nam w Ewangelii Jana 1:17 „Albowiem zakon został dany przez Mojżesza, ale łaska i prawda przyszła przez Jezusa Chrystusa .” Jezus jest życiem. Pan powiedział to już Marcie w Ewangelii Jana 11:25 ” Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem: kto we Mnie wierzy, choćby umarł, jednak żyć będzie „. Pan czyni to absolutne oświadczenie: ” Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie .” Możemy być pewni, że istnieje tylko jedna droga do Ojca, jedna droga do Nieba, jedna droga zbawienia: Pan Jezus Chrystus. Wielu myśli, że istnieje wiele dróg do zbawienia. Jest tylko jedna.List do Rzymian 10:9-10 mówi: ” Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że JEZUS JEST PANEM, i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych – osiągniesz zbawienie„. Nie ma innej drogi, ale ta droga jest otwarta dla wszystkich, którzy przyjdą.